Ceo 71. broj časopisa „Šrajbheft“ iz Esena, koji se smatra jednim od najboljih književnih magazina na nemačkom govornom području, posvećen je srpskoj literaturi. Većinu priloga ovog tematskog bloka u čijem je uređivanju učestvovao i Peter Handke, čine tekstovi klasika poput Crnjanskog, Tišme, Kiša ili Pekića.
-Peter Handke, -Igor Marojević, -Dragan Velikić
Temat uglednog književnog časopisa „Šrajbheft“ posvećen srpskoj književnosti prvi je ozbiljniji pokušaj predstavljanja savremene srpske književne scene nemačkoj čitalačkoj publici. Temat je naslovljen „Tragični intenzitet Evrope – književnost iz Srbije“, a priredio ga je Žarko Radaković u saradnji sa Peterom Handkeom. Samo nekolicini srpskih pisaca je devedesetih godina uspelo da na nemačkom govornom području zainteresuje javnost pre svega za svoje književno delo. Među njima su Tišma i Velikić. Nije se pojavila, međutim, nijedna antologija srpske književnosti (izuzimajući antologiju poezije).
U uvodnoj reči zbornika, Radaković navodi dva faktora koja su se retrospektivno uspostavila kao kriterijum izbora: svim piscima je zajedničko iskustvo emigracije i iskustvo rata. Izbor obuhvata Crnjanskog kao živu tradiciju, zatim pisce približno iste generacije Miodraga Pavlovića, Danojlića i Tišmu; srednju generaciju predstavlja Velikić, a pisci mlađe generacije su Dragan Aleksić, Ana Ristović, Brankica Bečejac i Igor Marojević.
Handke kao zajedničko odabranim piscima vidi njihovu „raznolikost“ i ističe da je jedini kriterijum kojim su rukovodio u radu na ovom zborniku dobra književnost.
Od kako je objavljen ovaj izbor iz srpske književnosti u germanskoj periodici je napisano više od deset prikaza (između ostalog, u „Noje Cirišer cajtungu“ i „Berliner cajtungu“) gde se, između ostalog, može pročitati: „Kao spiritus rektor, Handke je svoja otkrića i naklonosti upakovao u ovo fantastično izdanje.“
U retke prozne priloge 71. broja „Šrajbhefta“ koje potpisuju savremeni autori spada prevod priče „Zlatne godine YU kinematografije Igora Marojevića“, o čijem stvaralaštvu je napisan i tekst pod naslovom „Pogled iz Zemuna“. U njemu Žarko Radaković, između ostalog, tvrdi: „Osećanje poznato u emigraciji, i u udaljavanju od svoga porekla, baš kao i u vrtlogu proizvođenja istorije – sva tri stanja su dovoljna za umetničku egzistenciju koju Igor Marojević nesporno dosledno sprovodi. Nemilosrdan je u tom poduhvatu.“ „Zlatne godine YU kinematografije“ su priča objavljena u Marojevićevoj knjizi „Mediterani“ (2006).
Među mlađim piscima nemački kritičari kao prava otkrića ističu Dragana Aleksića i Brankicu Bečejac – i u Srbiji manje poznate pisce. Aleksić već duže živi u emigraciji, a posle šest objavljenih romana u domovini i dalje je na rubu njene književne recepcije. Za Brankicu Bečejac Handke napominje da je tragična ličnost budući da je na sopstvenoj koži osetila šta znači, kao dete srpskih gastarbajtera u Nemačkoj, izabrati put književnice na nemačkom jeziku. Brankicu Bečejac je, naime, u tridesetoj godini ubio njen muž Nemac.
Peter Handke izaziva brojne kontroverze zbog svojih ideoloških stavova, ali retko ko dovodi u pitanje njegov književnički autoritet. Otuda je izlazak ovog zbornika zaista reprezentativan način da se u Nemačkoj predstavi srpska književnost.
Izvor: Blic Online B.N.